خورشيد جاودانه مي درخشد در مدار خويش

مایيم كه پا جاي پاي خود مي نهيم و غروب مي كنيم

هر پسين اين روشناي خاطر آشوب در افق هاي تاريك دوردست

نگاه ساده فريب كيست كه همراه با زمين

مرا به طلوعي دوباره مي كشاند ؟

 حسین پناهی