باغ انگور
(مدرسه مارون دو کلاس درس و دو معلم داشت ...
از اول زمستان خانم منصوری نیامد،گفتند مرخصی دارد...
هر شش مقطع تحصیلی رفتیم توو یک کلاس.
آقای اخوان هم مدیر بود هم معلم...
خوب درس می داد... تا اینکه یرقان گرفت و در خانه ما بستری شد و
قرار شد حاج آخوند به جایش درس بدهد)
او همه بچه ها، مسلمان و ارمنی را با نام می شناخت...
حاج آخوند در کلاس گفت :بچه ها امروز ما درباره خدا صحبت می کنیم.
فرقی ندارد ارمنی و مسلمان، همه ما با خدا حرف می زنیم ...
حالا خیال کنید خودتان تنها نشسته اید و می خواهید با خدا حرف بزنید...
خب حالا هر کلاسی ،یک نفر بیاید برای ما تعریف کند، چه جور با خدا حرف
می زند از خدا چه می خواهد...
مملی دستش را بالا گرفت و گفت:حاج آخوند اجازه!
من بگویم؟گفت:بگو پسرم
مملی گالشای پدرش را پوشیده بود.هوا که خوب بود پابرهنه به مدرسه می آمد..
مملی چشمانش را بست و گفت:
"خدا جان همه زمین های دنیا مال خودته.پس چرا به پدر من ندادی؟
این همه خانه توی شهر و ده هست .چرا ما خانه نداریم؟
خدا جان تو خودت می دانی ما در خانه مان بعضی شبا، نان خالی می خوریم.
شیر مادرم خشک شده،حالا برای خواهر کوچکم،افسانه،دیگر شیر ندارد.
خدا جان گاو و گوسفندم نداریم.اگر جهان خانم به ما شیر نمی داد،
خواهرم گرسنه می ماند.خدا جان ما هیچ وقت عید نداریم .
تا حالا هیچکدام ما لباس نو نپوشیدیم .اگر موقع عید، هاسمیک به مادرم
تخم مرغ رنگی نمی داد،توی خانه ما عید نمی شد ..."
کلاس ساکت ساکت بود ...مملی انگار یادش رفته بود توی کلاس است.
حاج آخوند روبروی پنجره ایستاده بود .
داشت از سمت چما به افق نگاه می کرد .بعضی بچه ها گریه می کردند...
حاج آخوند آهسته گفت:حرف بزن پسرم ،با خدا حرف بزن،بیشتر حرف بزن.
مملی گفت:اجازه! حرفم تمام شد .
حاج آخوند برگشت و مملی را بغل کرد و گفت:با خدا باید همین جور حرف زد...
همان شب با خط خودش نامه ای نوشت که باغ انگورش که بهترین باغ مارون بود
به خانواده مملی هبه کرده است...
فصل انگور که رسید،غیر از آقا مرتضی که هر روز یک جعبه انگور برای خانه
حاج آخوند می برد ،بقیه ارمنی ها و مسلمان ها به خانه اش انگور می بردند...
عصمت خانم می گفت :ما به عمرمان اینقدر انگور ندیده بودیم.نصف این هم نبود.
همه ی باغ های انگور مارون و حمریان شده بود باغ انگور حاج آخوند.
عطاالله مهاجرانی
ای رفیقان،بشنوید این داستان
بشنوید این داستان،از راستان
مال در ایثار اگر،گردد تلف
در درون ،صد زندگی آرد به بار