آدم های مهربان در مقابل خوبی های یکطرفه،هرگز احساس

حماقت نمی کنند.

چون خوب بودن برای آنها عادت شده،آدم های مهربان از سر احتیاجشان

مهربان نیستند،آنها دنیا را کوچکتر از آن می بینند که بدی کنند.

آدم های مهربان خود انتخاب کرده اند که نبینند،نشنوند و به روی خود

نیاورند،نه اینکه نفهمند.

هزاران فریاد،پشت سکوت آدم های مهربان هست،

سکوتشان را به پای بی عیب بودن خود نگذارید.

توانایی صحبت کردن به زبان های مختلف،

سرمایه ای با ارزش است.

اما توانایی بسته نگه داشتن دهان و سکوت کردن

به هر زبانی گرانبها و بی قیمت است.

                                                      الهی قمشه ای