شعر یزدی از شاعر یزدی جلالی
بَرگاهِ شعر
وَر باد نَدِه اِقَّدَه این زُلفِ چُلُفتَه
بِیزار که وَربَشنِ مُلِت یَخیده شُلُفتَهُ
این بی پیَری را که رَقیبوم شده اِمشو
زَنجیل مِزَنَم اِقَّه توفَرقِش که پَسُفتَه
هیشکه را نَمِلَّم که گَلِت بَن شَه عزیزوم
هر چی دِیَه از هرکه شِنُفتی گَفِ مُفتَه
جیرجیر مُکُنَه پیش تو مِثِّ بَچَه تِرناسک
اونوَخ تو خیالِت مِرَسَه خیلی کُلُفتَه
دِیشو که مَحَلِشّ نَمِذاشتی تو خَشوم شد
فهمید که بِساطِت دَر بَس دارَهو چُفتَه
این شَملَقِ شَخ شُل خودِشا مَسقَرَه کِردَه
سِف باش تا بفهمه کی زیر جُف پاشا رُفتَه
اِمرو دِیَه اوَبُردَه دُرُس بَرگاهِ شعرا
شعرش بیدون هر جا که فقط قافیه جُفتَه
جُف کِردنِ شعر مُد شده هر چند (جلالی)
همیشکه دِیَه مِثِّ تو اِیَچوّنی نگفته