حسین دهقان

                    اینکه خاک سیه ش بالین است

اختر چرخ ادب پروین است

                    گر چه جز تلخی از ایام ندید

هر چه خواهی سخنش شیرین است

                    صاحب آنهمه گفتار امروز

سائل فاتحه و یاسین است

                    دوستان به که ز وی یاد کنند

دل بی دوست دلی غمگین است

                    خاک در دیده بسی جانفرساست

سنگ بر سینه بسی سنگین است

                    بیند این بستر و عبرت گیرد

هر که را چشم حقیقت بین است

                    هر که باشی و ز هر جا برسی

آخرین منزل هستی این است

                    آدمی هر چه توانگر باشد

چو بدین نقطه رسد مسکین است

                    اندر آنجا که قضا حمله کند

چاره تسلیم و ادب تمکین است

                    زادن و کشتن و پنهان کردن

دهر را رسم و ره دیرین است

                    خرم آن کس که در این محنت گاه

خاطری را سبب تسکین است